Met de Bibliothèque nationale de France kwam zijn carrière echt op gang. Andere belangrijke projecten waren de Velodroom en het Olympisch Zwembad in Berlijn, de EWHA Women's University in Seoul, de Fukoku Tower in Osaka, de grote uitbreiding van het Hof van Justitie van de Europese Unie in Luxemburg en de DC Tower 1 in Wenen, de hoogste toren in Oostenrijk.

Lopende projecten zijn onder meer het onlangs ingehuldigde Olympisch en Paralympisch Dorp voor de Spelen van Parijs 2024, het nieuwe station Villejuif-Institut Gustave Roussy van de Grand Paris Express en het Lightwalk-project, het toekomstige transitcentrum voor de wijk Gangnam in Seoul.

Uit het recente werk van de architect spreekt zijn groeiende belangstelling voor het erfgoed. In 2016 presenteerden Dominique Perrault en Philippe Bélaval, voorzitter van het Centre des Monuments Nationaux, een rapport over de toekomst van het Île de la Cité tegen 2040 – het resultaat van de studie- en oriënteringsopdracht die hen een jaar eerder was toevertrouwd door François Hollande, toenmalig president van de Republiek. Onder zijn renovatieprojecten van uitzonderlijke locaties vermelden we de uitbreiding van het Pavillon Dufour in het Kasteel van Versailles, voltooid in het voorjaar van 2016, de transformatie van de Parijse paardenrenbaan Longchamp, ingehuldigd in 2018, en de renovatie van La Poste du Louvre, vorig jaar voltooid.

Dominique Perrault is een betrokken speler in de hedendaagse architectenscene: hij is niet alleen docent en onderzoeker maar neemt ook deel aan grote culturele evenementen. In 2008 wijdde het Centre Pompidou een monografische tentoonstelling aan hem. In 2010 werd hij benoemd tot curator van het Franse paviljoen op de Architectuurbiënnale van Venetië.

Als auteur van talrijke boeken publiceerde hij in 2016 een manifest getiteld "Groundscape - Autres topographies" (Editions HYX). Het begrip "Groundscape", een combinatie van "grond" en "landschap", is ondertussen uitgegroeid tot een onderzoeksgebied dat het potentieel onderzoekt van een architectuur die is ingebed in en onder het oppervlak van onze steden. Sinds de Bibliothèque nationale de France hebben veel projecten de diepte van de grond benut als strategie om een flexibel, esthetisch en duurzaam antwoord te bieden op de stedelijke uitdagingen van vandaag. Dat onderzoek naar de 'onderbuik' breidde zich verder uit: aan de École Polytechnique Fédérale de Lausanne leidde Dominique Perrault van 2013 tot 2018 het 'SubLab', een laboratorium voor ondergrondse architectuur dat door hem is opgezet. In oktober 2018 lanceerde Dominique Perrault de eerste MOOC (massive open online course) gewijd aan ondergrondse architectuur, in samenwerking met de EPFL en het Amerikaanse onderwijsplatform edX. Het was een hoogtepunt in dit academische traject.

Perrault mocht reeds een aantal prestigieuze onderscheidingen in ontvangst nemen voor zijn werk, waaronder vorig jaar de Veronica Rudge Green voor het station Villejuif-Institut Gustave Roussy van de Grand Paris Express, de Mies van der Rohe-prijs voor de Bibliothèque nationale de France in 1997, de Grande Médaille d'or d'Architecture van de Académie d'Architecture in 2010 en de Praemium Imperiale van de Japanse keizerlijke familie in 2015. Zijn werk is ook opgenomen in de collecties van 's werelds meest toonaangevende musea.

Ban werd geboren in Tokio en werkt zijn projecten uit in overeenstemming met zijn kijk op de wereld.
Hij haalt zijn inspiratie bij de traditionele Japanse woningen met hun schuifwanden in hout en papier, en weet ruimtes als geen ander dynamiek te geven. Shigeru Ban ontwerpt mobiele, demonteerbare en soms tijdelijke constructies die overgaan in de buitenwereld, en creëert op die manier een vloeiende en poëtische ervaring.

Hij werd in 2014 bekroond met wat weleens de Nobelprijs voor architectuur wordt genoemd en gebruikt voor zijn projecten telkens weer 100% recycleerbare biologische materialen.
Zijn creaties in hout, papier, karton enz. hebben een disruptieve impact in steden waar volgens hem nog al te vaak de wet van staal en beton heerst. Momenteel wordt trouwens volop gewerkt aan een houten flatgebouw van zijn hand in Antwerpen, dat volgend jaar moet worden opgeleverd.

Shigeru Ban wordt niet onterecht ook de 'noodarchitect' genoemd, omdat hij tijdelijke onderkomens ontwerpt voor slachtoffers van natuur- en andere rampen, zoals in Haïti, Rwanda of Japan. Hij staat echter ook bekend om emblematische projecten als het Centre Pompidou-Metz, het Mount Fuji World Heritage Centre in het Japanse Shizuoka, het muziekcentrum La Seine Musicale in Boulogne-Billancourt en de hoofdzetel van Swatch en Omega in het Zwitserse Bienne.

Ban is ambassadeur van de rondetafel van het Nieuw Europees Bauhaus (2021) en werd bekroond met een groot aantal prijzen, waaronder de Grande Médaille d'or van de Franse Académie d'architecture, de Grote prijs van het Architectural Institute of Japan (2009), de graad 'Officier de l'Ordre des Arts et des Lettres', Frankrijk (2010), de Prix Auguste Perret (2011), de Kunstprijs van het Japanse Agency for Cultural Affairs (2012), de graad 'Commandeur de l'Ordre des Arts et des Lettres', Frankrijk (2014), de Pritzker Architecture Prize (2014), de Medal of Honor with Purple Ribbon, Japan (2017), de Mother Teresa Social Justice Award (2017) en de Princess of Asturias Award for Concord (2022).
Shigeru Ban heeft kantoren in Tokio, Parijs en New York, van waaruit hij overal ter wereld projecten verwezenlijkt.

Elk project is gebaseerd op 4 criteria: People, Place, Purpose, Poetry. Het beantwoordt aan de eisen van de klant en de behoeften van de gebruiker (People), aan de fysieke context, het klimaat en de cultuur (Place), aan het huidige en toekomstige potentieel van een gebouw (Purpose), en creëert ontwerpen die alle zintuigen aanspreken (Poetry).

Mecanoo's werk omvat particuliere woningen, wijken en wolkenkrabbers, steden en polders, scholen, theaters en bibliotheken, hotels en musea. De focus van de studio ligt niet zozeer op vorm "maar op proces, overleg, context, stedelijke schaal en geïntegreerde duurzame ontwerpstrategieën", waarbij unieke en onverwachte oplossingen worden gecreëerd die zijn ingebed in de context en "specifiek zijn georkestreerd voor de mensen die ze gebruiken".

Houbens visie is dat "architectuur alle zintuigen moet aanspreken. Architectuur is nooit een puur intellectueel, conceptueel of visueel spel. Architectuur gaat over het combineren van alle elementen in één concept. Uiteindelijk gaat het om de ordening van vorm en emotie".

De band van Francine Houben met Rotterdam is onwrikbaar: met haar Montevideo-toren in 2005 hielp ze het beeld van een eigentijdse stad te creëren.

Mecanoo wordt ook erkend als een wereldwijde referentie voor het ontwerpen van bibliotheken, met meer dan 15 projecten over de hele wereld, waarvan de meest recente de Stavros Niarchos Foundation Library in New York is.

 "Bibliotheken zijn de belangrijkste openbare gebouwen, net zoals kathedralen dat ooit waren. Naast het herbergen van boeken, zijn bibliotheken plekken voor iedereen, ongeacht cultuur of sociale klasse, zoals in het geval van Birmingham's LoB bibliotheek (2008-2013).  LoB is de grootste openbare bibliotheek van Europa. In de 12 maanden na de opening verwelkomde het 2,7 miljoen bezoekers!

Andere recente projecten zijn het Abu Dhabi Museum of Natural History, het Amstel Design District, One Silk Road in Manchester (de renovatie van een industrieel gebouw tot 28.000 m2 woningen en winkels) en het Paleis van Justitie in Cordoba.

Francine Houben is zeer actief in de academische en culturele wereld. Ze publiceert en geeft regelmatig lezingen over de hele wereld, met name in Delft en Harvard.

Zijn ontwerpen zijn een pragmatisch en realistisch antwoord op de culturele en economische context. Van enige ideologie is geen sprake. Voor hem zijn locatie, geografie, gebruik, cultuur en materialen fragmenten waarmee de architect aan de slag moet.

Eenvoud en authenticiteit kenmerken de architectuur van Edouardo Souto de Moura. "Wat architectuur moet doen, is authentiek overkomen, een natuurlijke verschijningsvorm construeren."
Souto de Moura, vaak omschreven als een neo-Miesiaan (een verwijzing naar Mies van der Rohe), oogst lof met zijn uiterst originele en persoonlijke gebruik van materialen – graniet, hout, marmer, baksteen, staal, beton – en met zijn onverwachte kleurgebruik. Eenvoud is zijn taal. Hij weet er het historische en erfgoedkundige geheugen mee te ontsluiten en vrijwaren, terwijl hij streeft naar functionaliteit en planning. In zijn realisaties staat Souto de Moura zichzelf een zekere lyriek toe voor zover de kracht van de architectuur ons doet vergeten welke vrijheden werden genomen met de wetten van de zwaartekracht.

Sinds de jaren 80 doceert hij aan de meest gerenommeerde architectuurfaculteiten, onder meer in Porto, Parijs-Belleville, Harvard, Dublin, Zürich en Lausanne. Naast de Pritzker Prize leverde zijn talent hem nog talrijke andere prijzen op, waaronder de Gouden Leeuw voor zijn deelname aan de Biënnale van Venetië in 2018.

Zijn virtuositeit komt tot uiting in alle mogelijke plannen en op elke schaal, of het nu gaat om de bouw van telkens weer unieke villa's (Quinta do Lago in de Algarve, huizen in Moledo, Matosinhos, Ponte de Lima.... ) of grote ontwikkelingsprojecten en openbare opdrachten, waaronder verschillende metrostations en de Burgo-toren in Porto, het gemeentelijk stadion van Braga, het paviljoen van de Serpentine Gallery in Londen, het Meeting- en Congrescentrum van Brugge, het Théâtre de La Comédie in Clermont Ferrand of het toekomstige crematorium in Kortrijk.

Sinds de oprichting is het spectrum van het bureau systematisch uitgebreid. Ze zijn begonnen met collectieve woningen en klein openbare opdrachten, en nu is de portefeuille van het bureau uitgegroeid tot grote renovatie-, infrastructuur- en stedenbouwkundige projecten. Atelier Kempe Thill heeft een sterke groei doorgemaakt, met name door deelname aan talrijke internationale wedstrijden.

In deze context heeft het bureau projecten in Oostenrijk, België, Egypte, Frankrijk, Duitsland, Marokko, Nederland, Rusland en Zwitserland. België is zeer belangrijk met aankomende, lopende en voltooide projecten in Antwerpen, Brussel, Eupen, Ghenk, Gent, Heist op den Berg en Leuven.

Ze heeft wereldwijde bekendheid verworven, met name met haar bouwprojecten in extreme klimaten en op uiterst kwetsbare locaties met een universele waarde die ze zelf omschrijft als "onvervangbaar". We denken dan bijvoorbeeld aan de gletsjers van Groenland. Het evenwicht van de plaats verstoren is uit den boze voor Dorte Mandrup. Die ontwerpfilosofie is typerend voor de Scandinavische traditie: een gebouw moet in de context van zijn omgeving worden gezien.

In 2022 won de studio de prestigieuze Global Award for Sustainable Architecture, een belangrijke onderscheiding voor architecten, maar ook voor bouwspecialisten en intellectuelen van over de hele wereld die met hun vaak baanbrekende werk  bijdragen aan de vernieuwing in de praktijk van duurzame architectuur en stedenbouw.

Centraal in de aanpak van het bureau, dat 80 medewerkers telt, staat een grote verantwoordelijkheid tegenover mens en natuur. De architectonische ontwerpen van de studio zijn bedoeld om de tijd te overstijgen. Dat komt tot uiting in tal van projecten over heel Europa met uiteenlopende bestemmingen zoals cultuur, onderwijs, residentieel en gemengd gebruik, naast kantoorruimten. Uit overtuiging en om ethische redenen weigert Dorte Mandrup in autocratische landen te werken. 

Dorte Mandrup staat bekend om haar inzet voor de ontwikkeling van de bouwkunst. Ze is ondervoorzitter van het Louisiana Museum of Modern Art, lid van de afdeling architectuur van de Akademie der Künste, voormalig lid van de Deense Historic Buildings Council, was voorzitter van de prestigieuze Mies van der Rohe Award in 2019, is assistent-professor aan de Koninklijke Deense Academie voor Schone Kunsten en ze geeft regelmatig les als gastdocent in het buitenland – in 2018 aan de Cornell University College of Architecture, Art and Planning en sinds 2021 aan de gerenommeerde Mendrisio Accademia di Architettura in Zwitserland. 

25 jaar later is Tham & Videgård een van de grootste en meest unieke architectuurstudio's van Zweden. Ze hebben projecten op hun naam staan die een nieuwe benadering van de architectuur van de 21e eeuw inluiden, waaronder het Kalmar Konstmuseum, het Treehotel in Harads en de architectuurschool KTH in Stockholm – hedendaagse gebouwen die veel lof en bewondering oogsten.

De projecten maken deel uit van een breed scala aan realisaties, van onderwijsgebouwen over moderne kunstmusea tot huisvesting en tentoonstellingsontwerpen.
Architectuur gaat over de toekomst, vinden Tham & Videgård. Een gebouw blijft honderden jaren staan, dus het is onvermijdelijk dat het niet alleen eigentijds is, maar ook een vorm van voortgezette geschiedenis geprojecteerd naar de toekomst. Dat sterke gevoel van bestendigheid en de wens om architecturale kwaliteit en integriteit te maximaliseren, vormen de leidraad voor het werk van Tham en Videgård.

Onder de lopende projecten vermelden we de faculteit voor schone, toegepaste en podiumkunsten in Göteborg, de officiersmess van de Militaire academie in het kasteel Karlberg in Stockholm, de nieuwbouw en renovatie van de oude Gasfabriekswijk in Stockholm, evenals het Denfert-gebouw in Parijs en twee kantoor- en woongebouwen in Praag.

Het werk van Tham & Videgård was reeds te zien op de Biënnale van Venetië, de Triënnale van Lissabon, de Bienal Internacional de Arquitectura in Buenos Aires, de Architectuurbiënnale van Chicago, in het Victoria & Albert Museum in Londen (UK) en het Louisiana Museum of Modern Art in Denemarken.

In november 2022 start in het Zweedse Museum voor Architectuur en Design, ArkDes, een uitgebreide overzichtstentoonstelling met meer dan honderd werken van Tham & Videgård.

Tham en Videgård zijn lid van de Koninklijke Zweedse Academie voor Schone Kunsten. Ze hebben over de hele wereld lesgegeven en voordrachten gehouden.

Het werk van het bureau wordt gekenmerkt door het verlangen om projecten voor te stellen die perfect in hun omgeving passen, architecturen die de tand des tijds doorstaan, concepten en ideeën die een specifieke sfeer scheppen en die architectonisch helder en expressief zijn.

Barozzi Veiga's werk omvat onder meer het hoofdkwartier van Ribera del Duero (2011), het Infanta Elena Auditorium in Águilas (2011), de Szczecin Philharmonic Hall (2014), het Bündner Kunstmuseum Chur (2016), het Ragenhaus Musikschulein Bruneck (2018), het Musée cantonal des Beaux-Arts Lausanne (2019), het Tanzhaus Zürich (2019), e.a.

Het bureau ontwikkelt momenteel projecten in België (Joods Museum in Brussel), China, Duitsland, Spanje, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Arabische Emiraten, en ook in de Verenigde Staten, waar het de opdracht kreeg een nieuw masterplan te maken dat het Art Institute of Chicago zal herconfigureren.

Barozzi Veiga heeft in de loop der jaren talrijke prijzen gekregen. Daartoe behoren de Mies van der Rohe Award in 2015 voor de Szczecin Philharmonic, en de RIBA Award for International Excellence in 2018, voor het Bündner Kunstmuseum Chur.

Het bureau heeft aan verschillende internationale tentoonstellingen deelgenomen en een selectie van Barozzi Veiga's tekeningen en modellen maakt deel uit van de permanente collectie van het Centre Pompidou in Parijs. Het bureau werd uitgenodigd om deel te nemen aan de Chicago Architectuur Biënnale in 2017 en aan de Biënnale van Venetië in 2012, 2014 en 2016.

De studio is in de loop der jaren uitgegroeid tot een referentie op het gebied van biodiversiteit, duurzame architectuur, sociale woningbouw en stadsontwikkeling, zowel in Italië als op internationale schaal.

Stefano Boeri Architetti ontving talrijke internationale prijzen. Daarmee wordt de relevantie van zijn benadering keer op keer door de wereldwijde architectengemeenschap erkend. Het in 2014 voltooide Bosco Verticale is vandaag het nieuwe symbool voor Milaan en een wereldwijd voorbeeld voor biodiversiteit. Datzelfde jaar werden de woontorens door CTBUH (Chicago) uitgeroepen tot beste wolkenkrabber ter wereld en bekroonde ook DAM (Frankfurt) het project als beste wolkenkrabber.

Tijdens het ontwerpproces maakt Stefano Boeri Architetti gebruik van een rijk netwerk aan professionals: ingenieurs, landschapsarchitecten, landbouwkundigen en sociologen werken samen binnen een continue multidisciplinaire dialoog. Zo komen specifieke, innoverende oplossingen tot stand voor een brede waaier aan territoriale en sociaaleconomische contexten.

In 2014 opende Stefano Boeri Architetti een bureau in Shanghai. Er zijn meerdere projecten in uitvoering in China, waaronder Nanjing Vertical Forest: twee torens met 800 bomen van 27 lokale soorten die samen met 2 500 planten en heesters in de gevelarchitectuur zijn opgenomen. Samen zijn die goed voor de absorptie van 18 ton CO2 en de productie van 16,5 ton zuurstof per jaar. Het project Forest City - een stedenbouwkundige, technologische en conceptuele voortzetting van Vertical Forest - werd voor het eerst gepresenteerd tijdens de Klimaatconferentie in Parijs (COP21). Het is een duurzame modelstad die tonnen CO2 kan opnemen en zuurstof kan produceren in een van de meest vervuilde gebieden ter wereld: de regio Beijing-Tianjin-Hebei.

In 2015 opende Stefano Boeri Architetti ook een bureau in Tirana. Daar wordt gewerkt aan het masterplan Tirana 2030, dat de Albanese hoofdstad tot een bruisende nieuwe metropool wil maken. Dit plan wordt beschouwd als het meest ambitieuze stadsvernieuwingsproject in Albanië in de voorbije 25 jaar.

Onder de andere projecten en realisaties wereldwijd noemen we de ontwikkeling van de Maspero Triangle, een complex van torens en openbare voorzieningen aan de oever van de Nijl in hartje Caïro, het nieuwe hoofdkantoor van RCS - Corriere della Sera in Rome en het Palazzo Verde in de Antwerpse wijk Nieuw Zuid, de eerste realisatie van de architect in België.

Stefano Boeri Architetti combineert zijn ontwerpactiviteit met een op onderzoek gerichte benadering van de architectuur en de stad. Daarbij maakt het bureau gebruik van de ervaring van Stefano Boeri aan het hoofd van gezaghebbende tijdschriften als Domus en Abitare. Zijn onderzoekswerk is gepresenteerd tijdens diverse internationale tentoonstellingen (de Biënnale van Venetië, de Biënnale van Chengdu, de Beijing Design Week, de Biënnale van Istanbul) en gepubliceerd in tal van nationale en internationale tijdschriften. Deze erkenning wordt eens te meer bevestigd door de benoeming van Stefano Boeri tot voorzitter van de Fondazione La Triennale di Milano, de voornaamste architecturale cultuurinstelling in Italië.

Onder de lopende ontwikkelingen noemen we een reeks grootschalige woonprojecten in Antwerpen, Londen, München en Versailles, de creatie van een podiumkunstensite in Leuven en uiteraard de transformatie van de voormalige Citroëngarage tot het nieuwe cultureel centrum KANAL-Centre Pompidou in Brussel. De twee laatstgenoemde projecten dienen als katalysator voor de heropleving van de omliggende wijk.

De gerealiseerde projecten bestrijken alle typologieën, maar het bureau hecht grote waarde aan gebouwen met een woonfunctie. Het zoekt actief naar modellen om antwoorden te vinden op de sociaal-demografische ontwikkelingen van deze tijd. Dankzij zijn werk voor lokale overheden, woningbouwverenigingen en privéprojectontwikkelaars is het bureau als geen ander thuis in het beheer van de talrijke beperkingen die eigen zijn aan dit type bouwprojecten: ruimte, budget, regelgeving, eisen inzake duurzame ontwikkeling ...

Sergison Bates geniet ook erkenning om zijn expertise in de bouwkunst als ambacht. Het bureau experimenteert graag en stelt constructies voor die uitdrukking geven aan het karakter van de verschillende materialen en hun onderlinge wisselwerking.

Op het vlak van duurzaamheid stelt het bureau een holistische benadering voor: gebouwen moeten worden gezien als een reeks lagen, elk met haar eigen tijdsdimensie. De structuur moet de eeuwen kunnen doorstaan, maar de levensduur van de installaties, de interieurinrichting en de afwerkingen is onvermijdelijk veel korter. Een slim ontworpen gebouw moet kunnen worden geherconfigureerd en geherorganiseerd om te beantwoorden aan de veranderende gebruikswijzen en technologische innovaties.

Zijn benadering, die is gebaseerd op onderzoek en wordt ondersteund door het werk van academische partners, leverde het bureau prestigieuze prijzen op zoals de Erich-Schelling-Architekturpreis, de Heinrich-Tessenow-Medaille en meerdere RIBA Awards. Twee van de projecten zijn genomineerd voor de Mies van der Rohe Award 2022. Het werk van het bureau is uitgebreid tentoongesteld in Europa en de Verenigde Staten, met inbegrip van de Architectuurbiënnale van Venetië 2018. Een retrospectieve van 25 jaar werk, 'The Practice of Architecture', was recent te zien in het Museum im Bellpark in Kriens, Zwitserland. 

Zijn jongste verwezenlijking, het Parc des Ateliers in het Franse Arles, lijkt wel een "mirakel". Hij transformeerde een dorre en droge verharde zone tot een enorm mediterraan park van liefst 33 hectare, vol planten en bomen. Het Parc des Ateliers is bovendien uitgegroeid tot een onderzoeks- en proefproject voor de hele regio.

De projecten van Bureau Bas Smets variëren sterk qua schaal en gaan van territoriale visies en infrastructurele landschapsprojecten tot grote parken en privétuinen. Daarbij is het steeds zijn doel om op basis van een natuurlijke logica landschappen met een meerwaarde te creëren. Die geoptimaliseerde landschappelijke invulling zorgt voor een volledig nieuwe sfeer. Een centraal element hierbij is de hechte samenwerking met zowel kunstenaars als wetenschappers.

Voorbeelden van projecten zijn het park van Tour & Taxis, het Sint-Gillisvoorplein, de publieke ruimte rond de Tour Trinity in La Défense (Parijs), de Sunken Garden in Londen, Himara Waterfront in Albanië enz.

Heel wat van zijn concepten worden op dit moment verwezenlijkt, zoals het stadsbos rond het station Lyon Part-Dieu, het project Nieuw Zuid in Antwerpen en de beeldentuin in Amagansett in New York.

Bas Smets studeerde voor ingenieur-architect aan de KU Leuven en behaalde een postgraduaat landschapsarchitectuur in Genève. Hij gaf les aan verschillende scholen, zoals de École d'Architecture la Cambre in Brussel, de École Spéciale d'Architecture in Parijs en de Technische Universität in het Oostenrijkse Graz.

In 2008 was hij laureaat van de tweejaarlijkse Franse prijs voor landschapsarchitecten AJAP (Les Nouveaux Albums des Jeunes Architectes et des Paysagistes). In 2013 was er een eerste solotentoonstelling over zijn werk te zien in het internationale kunstencentrum De Singel (Antwerpen) en in architectuurcentrum Arc en Rêve in Bordeaux.

In 2017 werd hij aangesteld als Commissaire Général van de architectuurbiënnale van Bordeaux en in 2018 mocht hij de Prix de l'urbanisme in ontvangst nemen van de Académie d'architecture de France.

Als pionier en ambassadeur van de betonbouw tilt hij dit materiaal naar een hoger niveau in tal van markante projecten, zoals het MuCEM in Marseille, de Arkéa Arena in Bordeaux, de Vredesbrug in Seoul of het Luikse museum La Boverie.

Als pleitbezorger van lokale architectuur wil hij met zijn projecten een verhaal vertellen en deelt hij indrukken over een bepaalde locatie. Hiertoe geniet beton als materiaal zijn voorkeur. Het vormt de basis voor een verantwoorde economie en vergt een groot meesterschap om gespecialiseerde en complexe projecten tot een goed einde te brengen.

Als rasecht polemist is Rudy Ricciotti bovendien de auteur van een groot aantal boeken en pamfletten.

Dat bracht het kantoor in een stroomversnelling, waarna de prestigieuze projecten in België en in het buitenland elkaar opvolgden. Mooie voorbeelden zijn onder meer de AP Hogeschool Antwerpen, die binnenkort wordt uitgebreid, Campus Diagonal-Besòs (studentenhuisvesting in Barcelona), Yust, een nieuw concept dat de grenzen tussen wonen en coworking doet vervagen, Barefoot Luxury Villas, een residentieel project in Kaapverdië waarbij vernieuwende bouwtechnieken gecombineerd worden met lokaal vakmanschap, of Red Cross Care (genomineerd voor de MIPIM Awards 2020), een centrum gericht op ontspanning en herbronning waar personen terechtkunnen die door ziekte, ouderdom, sociale omstandigheden of andere beperkingen niet met vakantie kunnen.

Een van de troeven van Polo architects is dat het kantoor actief is in domeinen van stedenbouw en architectuur tot interieurdesign. Ook de projecten van de onderneming lopen sterk uiteen qua opdracht, functie, omvang, doel en context. Het is een bewuste keuze van Polo om een zo ruim mogelijke ervaring te verwerven en zo telkens weer de grenzen van het kantoor te verleggen en de competenties van de medewerkers te vergroten.

Bovendien hanteert het duo een filosofie waarbij wordt gewerkt met beperkte middelen, zonder daarom te vervallen in standaardarchitectuur zonder uitstraling. Integendeel: rekening houden met de middelen en kosten werkt volgens hen net stimulerend om slim te werk te gaan en met zo weinig mogelijk zo veel mogelijk te verwezenlijken.

De projecten van Lacaton & Vassal gaan van gezinswoningen en sociale huisvesting tot overheidsopdrachten. Enkele van hun meest in het oog springende verwezenlijkingen zijn het FRAC Nord-Pas de Calais, de uitbreiding van het Palais de Tokyo in Parijs, de École d’Architecture in Nantes, de transformatie van de Bois-le-Prêtretoren (sociale huisvesting, Parijs) en recent nog de Grand Parcwijk (sociale huisvesting, Bordeaux). Het kantoor is meermaals bekroond voor zijn creaties en mocht onder meer de Grand Prix National de l’architecture in ontvangst nemen, de Équerre d’argent en vooral de prestigieuze Mies van der Roheprijs (2019).

Sou Fujimoto benadert architectuur als de kunst om ruimtes te scheppen die scheiding bieden én banden leggen. Hij hoopt dat zijn constructies niet alleen plaats bieden voor transparantie, onderverdeling en identificatie, maar ook voor een brede waaier aan betrekkingen tussen het individu en de samenleving en tussen individuen onderling. Een ruimte moet geestverruimend werken en empathie en solidariteit wekken. Een heel programma kortom, waarmee u kennis kunt maken aan de hand van zijn al dan niet gerealiseerde projecten, zoals de Witte Boom die dit jaar in Montpellier is afgerond, het project Duizend Bomen in Parijs, dat als een model voor de stedenbouwkunde van de 21ste eeuw wordt beschouwd, het nieuwe onderwijsgebouw van de Universiteit van Sankt-Gallen in Zwitserland, het Muziekhuis in Budapest en de Delta Tower in Brussel.

Zijn projecten komen in zijn kantoren in Tokio en Parijs tot stand en trekken wereldwijd de aandacht. Dat blijkt uit de indrukwekkende hoeveelheid prijzen, onderscheidingen en wedstrijden die het kantoor in de wacht sleepte, evenals de talrijke tentoonstellingen en boeken die aan het werk van Sou Fujimoto werden gewijd.

Sinds de oprichting in 2002 is OFFICE uitgegroeid tot een van de meest succesvolle en gerenommeerde architectenbureaus in België en op internationaal niveau, met ondertussen meer dan 20 vaste werknemers. OFFICE engageert zich voor projecten in binnen- en buitenland, op elke architecturale schaal, van meubilair tot masterplanning. De projecten zijn steeds direct en ruimtelijk, conceptueel coherent, en sterk verankerd in de architectuurtheorie. 

Het werkveld van OFFICE is zowel nationaal als internationaal en bestaat telkens uit relevante en conceptueel sterke projecten, los van de schaal. De architectuurpraktijk wordt door Geers en Van Severen gecombineerd met les- en onderzoeksopdrachten. Het praktische en academische werk vormen elkaars spiegelbeeld waartussen telkens weer nieuwe parallellen zijn terug te vinden.

David Chipperfield geniet grote bekendheid door zijn prestigieuze culturele projecten, maar houdt zich echter ook bezig met meer 'alledaagse' opdrachten. De Londenaar staat achter een architecturale cultuur op basis van waarden als eruditie, verantwoordelijkheid en bespiegeling.

Hij weerstaat de verleiding om flamboyante architecturale statements te maken en lijkt met zijn plastische, vaak ingetogen interventies een bijzonder doeltreffende manier gevonden te hebben om de functie en het gevoel van de oorspronkelijke gebouwen gevoelig te verbeteren. Architectuur hoort niet op zich te bestaan. De enige reden voor een bestaan los van al de rest is tot meerdere eer en glorie van de architect.

Zijn werk wordt gekenmerkt door zijn beheersing van eenvoud en zijn uitgekiende gebruik van ruwe materialen. Hoewel zijn nieuwbouwprojecten de 'bling' van zijn collega-toparchitecten missen, belichamen ze door hun vorm, materiaalgebruik en karakter de kwaliteiten en doelstellingen van hun locatie, waardoor ze bijzonder geliefd en populair zijn bij zowel de lokale bevolking als bezoekers (het Turner Contemporary in Margate en het Hepworth Wakefield zijn mooie voorbeelden).

Chipperfield heeft vestigingen in Berlijn, Londen, Milaan en Sjanghai. Hij zegt niet neen tegen grote luxekantoorgebouwen en -appartementen, maar munt uit met cultureel en historisch gevoelige projecten, zoals de kapel en het bezoekerscentrum van het Inagawa-kerhof in het Japanse Hyogo (2017). Momenteel is hij volop bezig met de aanpassing van Mies van der Rohes Neue Nationalgalerie in Berlijn, die in 2020 opnieuw de deuren opent.

3XN werd in 1986 in Aarhus (Denemarken) opgericht door drie jonge architecten met de familienaam Nielsen. Eén van hen was Kim Herforth Nielsen, de huidige Creative Director. In het bureau werken nu ruim 110 architecten, verspreid over 4 vestigingen (Kopenhagen, Stockholm, Sydney en New York).

Hoewel het bureau wereldwijd actief is, blijft het radicaal trouw aan zijn Scandinavische geboortegrond en humanistische waarden. Door deze sterke identiteit en een duidelijk inzicht in de uitdagingen van de 21e eeuw slaagt het erin om de traditie levend te houden. Met dit doel werd ook GXN opgericht, een intern onderzoeks- en ontwikkelingsagentschap dat zich toelegt op de integratie van nieuwe materialen en technologieën in de projecten van het bureau.

Voor 3XN is de context essentieel. Elk project moet er deel van uitmaken en tegelijk iets nieuws, positiefs bijdragen. Op dezelfde manier ervaart het bureau complexiteit en uitdagingen als positieve stimuli om een architectuur te creëren die het verschil maakt.

3XN staat momenteel bekend als een van de meest innoverende internationale architectenbureaus. Architectuur heeft volgens het bureau vooral de taak om het sociale weefsel te versterken, synergieën te creëren en het welzijn te verbeteren. Deze overtuiging is terug te vinden in alle uitgevoerde projecten, zoals de Sportarena in München, het Muziekgebouw van Amsterdam en het Orestad College in Denemarken met een wereldwijde reputatie voor innovatieve architectuur, of nog de toekomstige Fish Market van Sydney en, dichter bij ons, de Grognon-esplanade in Namen.

Wat design betreft, komt het er bij OMA vooral op neer klanten nieuwe en originele concepten en een pragmatische architectuur aan te reiken op basis van visionaire ambities. Voor zijn projecten gaat OMA verder dan het bieden van een standaardoplossing en worden de typologieën vaak herdacht.

De aanpak van OMA stoelt op twee fundamentele principes: onderzoek en samenwerking. Denken om daarna beter te bouwen vormt zowat het DNA van het bureau. OMA verwerpt steevast het overhaast teruggrijpen naar een architecturale vorm. Als je de tijd neemt om samen met de klant na te denken en dan pas aan de tekentafel gaat zitten, versnellen de processen en stijgt de kwaliteit van de afgeleverde gebouwen, oordeelt OMA. Om het denkproces te verrijken, werkt het bureau dan ook vaak nauw samen met AMO. Aan de brainstormsessies nemen alle partijen deel die het denken kunnen bevorderen zoals klanten, architecten, ingenieurs, sociologen, ondernemers en consultants.

In de loop der jaren groeide OMA uit tot een van de meest emblematische bureaus van de afgelopen decennia, met gebouwen als la Casa da Música in Porto, het stedenbouwkundige plan van Euralille en de 234 meter hoge hoofdzetel van tv-zender CCTV in Peking.

Tot de recentere werken behoren de Fondazione Prada in Milaan, DAC/BLOX in Kopenhagen, het hoofdkantoor van de Rothschild-bank in Londen en de Fondation d'Entreprise Galeries Lafayette in Parijs (2018).

Momenteel werkt OMA aan verschillende projecten waaronder het Taipei Performing Arts Centre, Campus Axel Springer, de renovatie van het beroemde Kaufhaus des Westens (KaDeWe) in Berlijn, het nieuwe RAI NHow Hotel in Amsterdam, de Norra Tornen in Stockholm en de Prince Plaza in Shenzhen.

In de jaren negentig ontwikkelt het bureau zich op internationaal vlak. Projecten zoals het hoofdkantoor van Munich RE in Duitsland en de uitbreiding van de luchthaven van Wenen vangen veel aandacht, waardoor de architecten hun reputatie vestigen tot ver buiten de Oostenrijkse grenzen.

In 1999 wordt een tweede vestiging opgericht in Liechtenstein. Een andere vestiging ziet het daglicht in Wenen in 2001. Daarna volgt een snelle groei met vestigingen in Sankt Gallen (2006), Zürich (2007), Hongkong (2008), Berlijn (2010), Hanoi (2011), Parijs (2012), Hamburg (2013) en dochterondernemingen in Saigon (2015) en Sjanghai (2016). Het bedrijf telt vandaag twaalf vestigingen in Europa en Azië, stelt 203 medewerkers uit 21 verschillende landen tewerk die in totaal 19 verschillende talen spreken en heeft wereldwijd meer dan 400 realisaties op zijn naam!

Voor Baumschlager Eberle wordt de architectuur van een gebouw gedefinieerd door zijn context en ontstaat een geslaagd bouwwerk steeds in symbiose met zijn omgeving. Deze principes komen tot uiting in de vele realisaties van het bureau. De bekendste daarvan zijn La Maison du Savoir in Luxemburg en het gerechtsgebouw in Caen, twee projecten die heel wat prijzen wegkaapten. Daarnaast is er de Imperia Sky Garden in Hanoi en natuurlijk ook het toekomstige hoofdkantoor van BNP Paribas Fortis in Brussel.

Emanuel Christ & Christoph Gantenbein worden vaak aangehaald als de boegbeelden van de nieuwe generatie Zwitserse architecten, om niet te zeggen als de wonderboys van de nieuwe golf.

Het kantoor werd in 1998 opgericht in Bazel en telt 35 architecten. Sociale woningen in Paris Vaugirard, de Aquila-toren in Pratteln, het geplande competence center van chocolademaker Lindt & Sprüngli,… De projecten van Christ & Gantenbein staan symbool voor een pure architectuur, een terugkeer naar fundamentele lijnen en een verwerping van de effecten van de showarchitectuur. De Zwitsers genieten ook erkenning voor hun expertise op het gebied van museumarchitectuur: het Kunstmuseum in Bazel en het Musée National in Zurich behoren tot hun meest recente realisaties. Het bureau heeft trouwens zijn kandidatuur ingediend voor het Citroën-museum in Brussel. Wordt vervolgd dus!

De architectuur van BIG spruit voort uit een grondige analyse van hoe het moderne leven voortdurend evolueert en verandert, door de invloed van multiculturele uitwisselingen, wereldomvattende economische stromen en communicatietechnologieën die samen nieuwe vormen van architecturale en stedelijke organisatie vereisen. BIG brengt architectuur tot stand als een vorm van programmatische alchemie door klassieke ingrediënten zoals wonen, vrijetijd, werk, parkeren en winkelen onderling te combineren; door de vruchtbare overlapping tussen pragmatisme en utopie te bespelen, vindt BIG de vrijdom om het oppervlak van onze planeet te veranderen op een manier die beter aansluit bij onze hedendaagse levensvormen.

BIG werd onlangs onderscheiden met een National AIA Honor Award, de Wall Street Journal’s Innovator of the Year Prize, en de Architizer’s Firm of the Year Award.

Recente projecten omvatten Via 57 West in New York, een ‘courtscraper’ van 80.000 m², het nieuwe LEGO Experience Center in het Deense Billund en de toekomstige San Pellegrino fabriek in Italië.

Een overzicht van de verwezenlijkingen van JDS Architects toont meteen het internationale karakter aan van het bureau: van de skischans voor het wereldkampioenschap in Oslo (in de Top 10 van de reisbestemmingen volgens Lonely Planet) en een kantorencampus in Istanboel tot het Iceberg-wooncomplex in het Deense Aarhus en het H-Gate-project in het Chinese Hangzhou. Vanuit Brussel ontwikkelt JDS zijn Europese portefeuille, die onder meer het politiebureau van Antwerpen omvat, het Centre de Congrès in Charleroi, het Maison Stéphane Hessel in Rijsel enz.

Ongeacht hun omvang getuigen al deze projecten van een enthousiaste ambitie, een uiterst professionele uitwerking en een resoluut maatschappelijk georiënteerd resultaat. JDS Architects is meermaals bekroond en gelauwerd voor zijn creaties, en mocht onder meer de prestigieuze Maaskantprijs in ontvangst nemen en een Gouden Leeuw op de Biënnale van Venetië.

Sinds Alvaro Siza en Eduardo Souto de Moura staat de Portugese architectuur bekend om een vocabulaire en een syntaxis waarin expressief minimalisme de toon aangeeft. De gebroeders Aires Mateus zetten dit discours voort. Architectenbureau Aires Mateus past binnen zijn projecten de basisbeginselen toe van een architectuur die zeer sober is, zonder echter koud aan te doen: zuivere, eenvoudige vormen, een globale geometrie waarbij sterk rekening wordt gehouden met de binnenvolumes, een wisselwerking tussen volle en lege elementen en een spel met dag- en kunstlicht.

2017 wordt een belangrijk jaar voor Aires Mateus: het Centre de Création Contemporaine in Tours en de architectuurfaculteit in Doornik zullen de deuren openen en er wordt voortgewerkt aan ambitieuze projecten zoals het nieuwe dubbele museum in Lausanne en het islamitisch centrum in Bordeaux.

Snøhetta was vanaf het begin opgevat als een bureau dat tuinarchitecten, architecten en interieurontwerpers zou samenbrengen: de realisaties ademen die bewust interdisciplinaire en cultuuroverschrijdende aanpak dan ook uit.

Het Noorse bureau onderscheidt zich door de natuurlijk gecreëerde osmose tussen landschap en architectuur. Snøhetta integreert beide elementen in een enkel creatief proces en vat elk project veeleer op als een fragment van het grondgebied – met zijn geografie, klimaat en samenleving – dan als een object:
"Minimalistisch, extreem contextgebonden – de architectuur van Snøhetta wil vooral niet opvallen in een landschap dat zijn eigen bestaansredenen heeft en wil de leesbaarheid en samenhang van zijn omgeving dienen".

Snøhetta staat ten dienste van een gevoelige, betekenisvolle, bijna metafysische architectuur die de meest immateriële en wisselende elementen van de realiteit integreert: de tijd die voorbijgaat, het weer, het licht, de seizoenen, beweging.

MVRDV ontwikkelt een architecturale visie voor een stad die ambitieuzer, positiever, efficiënter, ecologischer en compacter is. De innovatieve, inspirerende en conceptuele architectuur komt helemaal tot haar recht door het enthousiaste toekomstperspectief dat zij biedt en wil een positief antwoord op de crisis zijn.
Dat is de rol die MVRDV wil spelen in tal van sectoren (retail, kantoorgebouwen, sportinfrastructuur, residentiële bouw, grote projecten) en op alle continenten. Hun passie en gedrevenheid en oog voor kwaliteit werden dan ook al vaak met prijzen bekroond. 

Winy Maas neemt ons mee op reis doorheen de hele wereld en toont ons een aantal iconische realisaties van haar architectenbureau: het Nederlands paviljoen op de Wereldtentoonstelling van Hannover, Silodam, de VPRO-villa, de Markthal, Rødovre Skyvillage in Kopenhagen en Grand Paris.

Al deze projecten illustreren de permanente zoektocht van MVRDV op het vlak van densiteit en de mix van functies, wat uiteindelijk leidt tot originele oplossingen en combinaties van uiterst diverse elementen.

Onder de XDGA-projecten die momenteel in uitvoering zijn, vinden we onder meer de heraanleg van het Brusselse Rogierplein en de aanpassing van het gelijknamige metrostation, het nieuwe hoofdkantoor van de provincie Antwerpen, een verzorgingscentrum voor senioren in Antwerpen, een wooncomplex in Boulogne-Billancourt (Parijs), de reconversie van het Parijse Entrepôt Macdonald en het stadsproject Paris-Saclay.

Diverse projecten van het kantoor werden internationaal gelauwerd, zoals de vijf woontorens in Breda (Mies Van der Rohe-nominatie), de stedenbouwkundige indeling van het Îlot Saint-Maurice in Rijsel (Franse 'Prix de l’urbanisme') en de COOVI-keukentoren in Brussel (BIGMAT AWARD, Grand International Prize).

Daarnaast is XDGA ook bekroond met de Belgische Architectuurprijs 2013 in de categorie Openbare gebouwen. Xaveer De Geyter mocht in 2014 bovendien de Vlaamse Cultuurprijs voor Architectuur in ontvangst nemen.

De voorbije jaren belichtten drie reizende tentoonstellingen het werk van XDGA, waarvoor ook telkens retrospectieve publicaties werden uitgegeven: 12 projets (2001), After-Sprawl (2002) en XDGA_160_Expo in 2013.

De recent gewonnen wedstrijden betreffen het design van een kustpromenade in Vlora (Albanië), het ontwerp van het Brusselse Schumanplein en de bouw van een schoolgebouw in Gent.

Kengo Kuma is bekroond met tal van internationale prijzen, en zijn creaties zijn te zien in zowel Japan, de Verenigde Staten als Europa. Het is zijn intentie om telkens weer een evenwicht te creëren met de omgeving, zodat elk nieuw project van nature lijkt thuis te horen op zijn locatie, alsof het er altijd heeft gestaan. De eenvoud in zijn architecturale taal en de grote aandacht voor natuurlijke materialen haalt Kengo Kuma uit de traditionele Japanse architectuur.

Enkele van zijn recentste Europese verwezenlijkingen zijn de Cité de la Musique in Besançon (2012), het FRAC (Fond Régional d’Art Contemporain) in Marseille (2013), het Conservatoire de Musique in Aix-en-Provence (2013) en het educatieve en sportcomplex van het Entrepot Macdonald in Parijs (2014).

Afsluitend vermelden we ook een aantal lopende projecten, zoals het nieuwe Victoria & Albert Museum-gebouw in het Schotse Dundee, het gebouw 'Under One Roof' voor de EPFL (Ecole Polytechnique de Lausanne) en de 'Green Innovation Factory' van Trente, waarbij een fabriek van 50.000 m² wordt omgevormd tot een lab ter promotie van duurzaam bouwen. Tot slot is Kengo Kuma ook geselecteerd voor de ontwikkeling van het nieuwe, emblematische station Saint Denis Pleyel in Parijs, dat een centrale rol zal spelen voor vier lijnen van de Grand Paris Express.

Ondertussen werkt Kengo Kuma ook aan een groot aantal projecten in Japan, China, Taiwan en de Verenigde Staten.